İçimizdeki renkler / Yeşil (son)

Eteğinin ucuna tutunup, başının tacı olmuş sarmaşıkların rengiydi yeşil. Bir de gözleriydi batıda gülümseyen, doğuda ağlayan kadınların. Kötülüğü bilmeyen, gücü sadece sevgiden aldığına inandığın günlerin güzelliğiydi yeşil.

Oysa silahın örtüsüydü aynı zamanda yeşil, hain pusulara düştüğünde dost diye kapını çalan, güvendiğin insanların da rengiydi yeşil. İsyana kalkıp, camilerin kubbesinden, hainlerin takkesi olmaz dediğin renkti aynı zamanda yeşil.

Sana, senin kıymetini bil derken dilimde biten tüyün rengiydi yeşil. Ben seviyorsam senin var olma bahanendi yeşil. Baktığım gördüğüm yerlerde çekinip sana selam veremeyişimin rengiydi yeşil. Öfkenin, isyanın, sivri dilinin ve gözü karalığının rengiydi yeşil.

Tenine giymeyi sevdiğin elbisenin, yetimlere yardım eden elinin rengiydi yeşil. Sana uzattığım gülün dalıydı yaprağıydı yeşil. Hayatı hep elinde tutan bir varlığın armağanıydı dünyaya yeşil. Çıktığı kabuğu beğenmeyen civcivler gibi, kızardığında aslını inkâr eden olmamış tüm meyvelerin asıl rengiydi yeşil.

İçimizdeki Renkler / Yeşil-1

Bastığınız çimenlerin rengiydi yeşil. Sizin farkında bile olmadığınız çoğu zaman. Bir de öldüğünüzde üstünüze örtülen örtünün rengi. Hani topraktan gelip toprağın koynuna giderken, medeniyetimin rengiydi yeşil.

Tevazunun, ağırbaşlığın sakinlik ve sadeliğin rengiydi. Oysa hayatın ta kendisiydi aynı zamanda. Güneşin sarısı ile göklerin mavisi kavuşturan, fotosentezin. Gördüğümüz her çiçeğin asıl dal ve yaprağının rengiydi yeşil. Ara bir renk olmasına rağmen işin özüydü yani.

Boynunu bükmüş çiçeklerin yaprağıydı, dalıydı yeşil. Senin içindeki buruk gülümsemenin. Kadere bakıp keşke demişliğin, sonra boyun eğmişliğinin rengiydi yeşil. Umut dolu çocukluğunun, erken gelmiş yetimliğinin rengiydi yeşil.

Ördeklerin başıydı hani yanık türkülere söz, elişlerinde oya ve nakış olan. Beyazdan önceki rengiydi camın. Her şeyi uluorta açık etmeyen, içinde hep bir söylenmemiş sır saklayan.

Annenin yemenisi, ablanın eteği, belki senin saçlarının tokasıydı kimbilir. Elbisenin fiyonku, altına salıncak kurduğun çam ağaçlarının rengiydi yeşil. Belki piknik sepetindeki plastik tabaklarında rengiydi. Bahçede kopardığın dallarda erikti yeşil.

Prens olsun diye öptüğün hayırsız kurbağanın. Bahçende bir umutla aradığın dört yapraklı yoncanın rengiydi yeşil. İçimizde yeşeren umutların ve bir o kadar boynu bükük bıraktığımız duyguların rengiydi yeşil.

(sürecek)